Podczas pokazów w ramach warsztatów GlassTour widzowie mogli obejrzeć proces obróbki szkła i spróbować samodzielnie wydmuchać formę szklaną. Dmuchanie szkła jest jedną z najstarszych metod produkcji i po dziś dzień niezastąpioną. Na Placu Szczepańskim prezentowano filmy na temat hutnictwa, akcesoria hutnicze (piszczele, szczypce, ławka hutnicza) oraz sprzęt do obróbki i zdobienia szkła. Każdy zwiedzający mógł „wybić” specjalną szklaną monetę.
Surowcem do produkcji tradycyjnego szkła jest piasek kwarcowy oraz dodatki, najczęściej: węglan sodu, węglan wapnia, topniki: tlenek boru i tlenek ołowiu oraz pigmenty, którymi są zazwyczaj tlenki metali przejściowych, kadmu, manganu i inne. Surowce są mieszane, topione w piecu w temperaturze 1200–1300 °C (dzięki dodaniu węglanu sodu), po czym formowane w wyroby przed pełnym skrzepnięciem.
Produkcja szkła znana była już ponad pięć tysięcy lat temu. W I w. p.n.e. znano metodę wytwarzania przedmiotów przez wydmuchiwanie, w XIX w. wynaleziono metodę odlewania. Po dodaniu do masy szklanej odpowiednich tlenków metali można otrzymać szkło barwne.
Niektóre szklane wyroby o wysokiej jakości (np. szkło kryształowe) są nadal wydmuchiwane i produkowane ręcznie. Gorące, roztopione szkło w kształcie bańki umieszcza się na końcu długiej metalowej rurki zwanej piszczelą. Następnie hutnik (dmuchacz szkła) formuje bezkształtną masę obracając rurkę i dmuchając w nią w taki sposób aby powoli przybierała ona wymagany kształt. (WP)
Zobacz zdjęcia Tomasza Korczyńskiego:
Leave a Reply